Eveline van de Groep
De wereld waar wetenschap de schoonheid van het leven omarmt. Dat is de wereld van kunstenares Eveline van de Groep uit Doetinchem. Na de kunstacademie studeerde Eveline wiskunde en psychologie. Een vreemde combinatie? Niet alledaags? Voor Eveline is het de dagelijkse realiteit. ,,Ik interesseer me voor de wetenschap. De zoektocht naar kennis intrigeert me. Anderzijds kan ik me het leven zonder besef van schoonheid niet voorstellen. Terwijl dit niet in de wetenschap thuis hoort. Wetenschap heeft de wereld een beetje onttoverd van z’n glans en kleur. Neem water. Je hebt het nodig om te kunnen leven. Het kan ook je bestaan verwoesten. Het kan je reinigen. Je kunt het drinken. In de wetenschap is het niet meer dan H20.”
Het is die wonderlijke combinatie waar Eveline zich als een vis in het water thuis voelt. Ze gaat in haar werk op zoek naar een bijna fotografische realiteit, maar creëert vervolgens haar eigen werkelijkheid. Het liefst confronterend, aan de hand van een sprekend gezicht. Met de ogen als vensters van de ziel. “Wat mij opvalt, is dat hoe langer je met dit onderwerp bezig bent, des te ongrijpbaarder wordt het. Uiteindelijk onttrekt het mysterie ‘mens’ zich altijd weer aan een rationele analyse.”
Eveline maakt geen leuke, gezellige plaatjes aan de muur. Je kunt hoogstens spreken van mooie vrouwen. Maar je ziet ook de diepte van het leven in de gezichten. Juist die diepte moet de toeschouwer zelf ontdekken. De gezichten op haar schilderijen vertellen hun eigen verhaal, maar het is aan de toeschouwer zelf om te luisteren, te voelen, te interpreteren, te begrijpen.
Een bijzondere rol in haar werken spelen de ogen. Het heeft iets intiems om mee te kijken via de ogen in het hoofd. Het toont kwetsbaarheid en maakt kwetsbaar en het is aan de kijker om daar al dan niet wat mee te doen. Het is daarom ook dat er geen duidelijke emoties op de gezichten te zien zijn. Dat zou alleen maar afleiden van de diepere betekenis.
Eveline heeft een bijzondere manier van werken. Altijd op zoek naar de schoonheid van een gezicht. “Ik ben heel kritisch. Ik zocht voor mijn laatste werken een mooi, sprekend gezicht. Ik heb tijden gezocht, tot ik in de stad een vrouw op een terrasje zag zitten. Haar moest ik hebben. Gelukkig wilde ze graag meewerken.”
Eveline maakt de foto’s in een studio. De beelden slaat ze vervolgens op in haar fotografisch geheugen. Eveline neemt de tijd om het gezicht te interpreteren om er vervolgens mee aan het werk te gaan. In eerste instantie lijken de schilderijen bijna op een foto. Maar dan gaat de verbeelding werken. In de laatste serie monumentale schilderijen heeft Eveline een uitdagende combinatie gemaakt van gezicht en water. “Ik kan genieten van de symboliek van water. Het reinigende effect. Bron van leven. Maar water geeft ook een eigen dynamiek aan een beeld. Het vertekent en creëert een eigen werkelijkheid. Dat vind ik mooi en uitdagend. Water is gelukkig veel meer dan H20.”
Wie meer wil weten van de werken van Eveline van de Groep is welkom in haar galerie in Doesburg. Ontdek en beleef.
Roel Sanders
Roel Sanders schilderde tien jaar lang portretten van mensen. Niet de gelaatstrekken waren van belang, maar de menselijke houding. Door weglating van het gezicht en details, werd het portret een beeld van stemmingen. Hiervan lijkt hij zich nu los te maken. De thema’s voor zijn nieuwe werken zijn niet veel anders dan in het verleden maar de verbeelding hier van is meer divers. Landschappen en verwijzingen naar locaties versterken de sfeer. Realiteit is nu nog duidelijker aanwezig maar voert niet de boventoon. Symbolen en geabstraheerde vormen vinden hun weg op het doek. Abstractie en realisme zoeken een evenwicht in de recente werken, zijn palet wordt kleurrijker en zijn beeldtaal wordt complexer. De beperkingen die hij zich in zijn eerdere werk had opgelegd hebben plaats gemaakt voor experiment en intuïtief schilderen. De houtskooltekening is nog altijd de basis van bijna elk schilderij. Schetsen en uitgewerkte details worden op het doek gemaakt. Soms worden zij gekoesterd en een andere keer rigoureus overgeschilderd of terug gebracht tot een ogenschijnlijk abstracte vorm. Transparante en dekkende lagen olieverf, schildering en tekening wisselen zich af. Hierdoor ontstaat een gelaagdheid die zijn werk versterkt en de voorstelling diepte geeft.
Petra de Vries
In het werk van de Vries broeit iets onderhuids. Haar vrouwenfiguren doen ogenschijnlijk esthetisch aan. En ook de omgevingen waarin zij zijn geplaatst, zijn niet zo liefelijk als ze wellicht op het eerste oog lijken. Schone schijn loopt als een rode draad door het werk van de Vries. De vrouwenfiguren hebben iets ongenaakbaars en mysterieus over zich. Gezichten gaan schuil achter varens en exotische vleesetende planten, of worden deels gemaskeerd door sluiers verf. Het werk is letterlijk en figuurlijk gelaagd. Verschillende materialen worden over en door elkaar heen gebruikt. De potloodlijn is echter altijd aanwezig waardoor het werk toch een tekenachtige uitstraling houdt. Sommige delen zijn bijzonder fijntjes getekend, andere slechts summier aangeduid. Haar werken zijn persoonlijk, zonder overigens autobiografisch te zijn. Met een zweem van onheil, erotiek en ook wel een beetje melancholie dwingen ze tot diepere beschouwing.
Miriam Londoño
Kalligrafische structuren en papiertekeningen
Miriam Londoño gebruikt papier als basis waarmee zij een innovatieve techniek heeft ontwikkeld. Ze transformeert lijnen en woorden tot papier alsof ze een tekening in de ruimte maakt of een driedimensionaal gedicht schrijft. De voltooide werken hangen aan de muur als transparante papierstroken met sierlijke letters waarbij de woorden een schaduwbeeld op de muur werpen. Het lichtvoetige spel van licht en donker contrasteert met het emotionele karakter van de verhalen daar beschreven. Deze paradox van licht en schaduw keert vaak terug in haar werk. Londoño is gefascineerd door taal. In haar kunstwerken verwerkt ze levensverhalen. Het werk oogt geraffineerd en speels, maar de verwerkte thema’s zijn dat zeker niet. Naast levensverhalen worden haar werken geïnspireerd door gebeurtenissen uit het dagelijkse leven zoals fragmenten uit kranten, internet, boeken, gedichten, en historische verhalen. Bij het maken van de papiertekeningen maakt Londoño gebruik van de techniek die ze ook bij de kalligrafische structuren toepast. Ook hier creëert ze dezelfde dualiteit als bij de teksten: er worden geen tekeningen gemaakt op een ondergrond van papier maar er wordt getekend met het papier zelf. De ondergrond ontbreekt en daardoor worden de geschetste lijnen van papier gedwongen tot een logische en coherente structuur in de transparante tekeningen. Het is deze structuur die functioneert als vervanging van de afwezige ondergrond.
Sarah Linde
Tekenen is een direct uitvloeisel van de gedachten die zich in mijn hoofd vormen rond ervaringen uit mijn leven. Eenmaal begonnen aan de tekening vormt het beeld zich, gevoelsmatig of heel rationeel, naar de banen van mijn gedachtegang. Mijn gedachtegang probeer ik zo objectief mogelijk te bekijken, voor zover dat kan. Ik probeer de patronen van mijn denkwijze bewust te volgen en ze te doorbreken. Door met gedachten te spelen en vragen te stellen die ik waarschijnlijk niet zal kunnen beantwoorden, om een andere ingang te vinden naar wat mij boeit aan die bepaalde ervaring die aanleiding is tot een tekening. Lijntekeningen, een enkele keer een kleur. Textuur van “haar en vacht” hebben een groot aandeel in mijn werk; in al hun zachtheid en ruwheid, om te beschermen voor wat er van buitenaf naar binnen zou kunnen komen. Vacht en haren die een warm lichaam bedekken.
Heidrun Klos
The elusiveness of the term 'identity' leads to a weird friction between action and reaction, sending and receiving. I guess there are certain ubiquitous aspects, but also facts that are related to tradition, religion, education and culture. These manipulate the perception as well as the handling of identity, like codes we follow unconsciously. But still I have that disturbing feeling that there are parts of identity which can't be defined, that can't be lead back to one of the 'universal causes'. Aspects that allude to the understandable, to the concrete. That extract might be identity an sich, a purified version of what the abstract term is forced to be, forced to content. I am searching the friction, the contradiction, the real and the unreal, the surreal and dream, the phantasy, the illusion and delusion - and the question that remains in between all that: Not who am I, but what is 'me'? The connection with circumstances everyone is confronted with, the effects on identity, the consequences, the change that circumstances cause. In my photographs I try to reconstruct transcended identity in order to reveal the friction and to turn the unconcrete into something visible.
Ina Kooper
INDRINGENDE INNERLIJKE PORTRETTEN NU TE ZIEN IN DOESBURG INA KOOPER SCHILDERT MENSELIJKE KWETSBAARHEID
Tussen onze geboorte en onze dood zijn we uiterst kwetsbaar. En daar gaan de schilderijen over. Over kwetsbaarheid en de emoties die daarbij horen: angst, onzekerheid, gevoel van onveiligheid. Maar tegelijk gaan de schilderijen over de noodzaak om met die kwetsbaarheid te leven. En daar is kracht voor nodig, moed en weerbaarheid. We zien portretten, mensen, beesten die een binnenkant laten zien en die vragen oproepen over hoe we in het leven staan. “Dit is kunst die indringende wezenlijke vragen stelt over het ‘mens zijn’. Kunst met lef, zonder omtrekkende bewegingen in mooimakerij, brutaal en direct inzoomend op de kern. Deze schilderijen nodigen de beschouwer uit tot reflectie.” Thea Figee, kunstresencist
Marleen Vogels
Korte beschouwing van mijn werk 2011.
Mijn werk kenmerkt zich door een grafische kwaliteit en zekere visuele leegte. Wat niet absoluut noodzakelijk is voor inhoud of compositie wordt geschrapt, totdat de kern overblijft. Ik zoek naar een gelaagd beeld zonder dat daar lagen verf aan te pas hoeven te komen. Het is een uitdaging om met minimale middelen toch een beeld neer te zetten dat kan communiceren met de toeschouwer. Graag meng ik sciencefiction, sprookjes en autobiografische elementen door elkaar, om daarmee de worstelingen van de mens te belichten in de complexiteit van de huidige maatschappij. Wat me onder andere bezig houdt is het filosofische debat betreffende het lichaam-geest probleem en het debat rond "technologische singulariteit", namelijk: wat definieert een mens en wat is het verschil tussen mens en machine? Kunnen machines denken en gevoelens hebben? Kun je houden van iets dat niet menselijk is? Maar ook: kan een ouder meer liefde hebben voor het ene kind ten opzichte van het ander? In het werk “Koekekindje” stel ik mijzelf deze vragen. Dit werk is tevens op te vatten als zelfportret/gezinsportret. De ontwerpen ontstaan meestal vrij intuïtief. Vaak begrijp ik pas als het schilderij af is (of pas jaren later), al mijn eigen connecties met het onderwerp. Ik merk dat er binnen mijn werk een verschuiving aan het plaatsvinden is naar persoonlijkere thema’s. Het werk “Horses are violet, butterflies are black…” is daar ook een voorbeeld van. Ik probeer het persoonlijke te vertalen naar universelere vraagstellingen en een open beeld waarin de toeschouwer de ruimte krijgt om er zijn eigen gevoelens en ervaringen op te projecteren. Pas als een ander er zijn eigen verhaal op kan plakken, vind ik dat mijn werk bestaansrecht heeft. Marleen Vogels
Michiel Jansen
Michiel Jansen werkt vele jaren met leisteen. Dat is een oeroud materiaal, steen die van nature gelaagd is. Als beeldhouwer herschikt hij die lagen en bouwt er nieuwe eigen vormen mee op. Deze vormen zijn vaak ontleend aan de natuur, vormcontrasten spelen ook een grote rol.
Eerst wordt er een ontwerp gemaakt zonder rekening te houden met de beperkingen die de steen zou herbergen. Vervolgens worden de platen leisteen stuk voor stuk afzonderlijk bewerkt.Hakken , snijden boren en slijpen. Daarna worden ze met elkaar verbonden met kit en tenslotte altijd met een metalen binnenconstructie verbonden en tot een geheel gemaakt .
Soms vindt er daarna ook nog een totaalbewerking plaats. Met pure kleurpigmenten geeft hij de grijszwarte steen nog een extra lading.
De schilder gaat hier hand in hand met de beeldhouwer. Die ontwikkeling van 2 dimensionaal naar het ruimtelijke is door de jaren heen goed waar te nemen. Ruimte en lichtwerking zijn belangrijke elementen van waaruit een beeld wordt ontworpen.
Vaak worden de beelden die Michiel maakt bevestigd aan de muur en soms lijkt het of die zware stenen beelden zweven. Regelmatig maakt hij ook werk in opdracht, dat vrij komt te staan in de ruimte, met of zonder sokkel. Zo is er door hem een beeld van hout vervaardigd dat dreef in het water, ondanks een gewicht van zo’n 400 kilo. Zijn werk is opgenomen in privé - en bedrijfscollecties.
Twee uitersten in het ‘zijn’ vormen het uitgangspunt voor zijn beelden. Aan de ene kant de primaire behoefte aan voeding en veiligheid. En aan de andere kant de behoefte overbodige ballast los te laten in een streven naar zelfverwezenlijking.Deze 2 verschillende uitgangspunten worden afwisselend uitgewerkt in leisteen. Dit is zichtbaar door de compacte statische vorm dan wel in de open en ritmische compositie.
Kunstenaars die hij bewondert zijn : Piet Mondriaan, Ellsworth Kelly en Anish Kaspoor.
Frank Biemans
"Zoals het interval in de muziek de ruimte is tussen de tonen, zo vormen de ruimtes tussen het glas een wezenlijk bestanddeel in mijn werk." Frank Biemans maakt glasobjecten en werkt o.a. met de fusetechniek waarbij stukken vlakglas met elkaar worden versmolten. De resultaten zijn aan te duiden als reliëf of object, soms meer figuratief, soms abstract. Vaak worden de objecten in het (dag)licht in een ruimte of voor een raam geplaatst. Ook wandobjecten behoren tot de mogelijkheden. In verschillende werken gebruikt Frank Biemans kleurpoeders, zodat een soort glazen schilderijen het resultaat zijn. Frank Biemans is aanvankelijk bekend geworden met vlakglasobjecten die zijn opgebouwd uit simpele grondvormen als driehoeken en cirkelsegmenten, maar die ingewikkeld en monumentaal ogen. Dat komt, doordat Frank de basisvormen stapelt en lijmt, maar tegelijkertijd verschuift of draait zodat er een beweging in het object lijkt op te treden. Daarbij komt ook, dat de ruimte tussen de glasplaten, maar ook de ruimte om het object, bepalend zijn voor het eindresultaat. In verschillende objecten wordt zelfs nog een binnenruimte uitgespaard. Door al deze factoren moet een object van Frank Biemans van alle kanten bekeken worden om alle details te kunnen beschouwen. Het monumentale in Frank's werk komt sterk terug in zijn buitenbeelden, die door structuurvormen en glasdikte speciaal geschikt zijn voor de buitenruimte. Buitenbeelden kunnen zowel helder als gekleurd zijn (of een combinatie hiervan) en er kunnen gefusede elementen aan worden toegevoegd. Door het materiaal glas en het continu veranderende licht, lijkt het alsof de beelden steeds veranderen. Frank Biemans zelf over zijn werk: "Glas als materiaal vormt voor mij een uitdaging door zijn transparantie en weerbarstigheid. Die transparantie levert in combinatie met het (dag)licht als het ware een vierde dimensie op. Beweging, dynamiek, ritme, harmonie en ruimte zijn thema's die in mijn werk zijn terug te vinden. Ook menselijke kwaliteiten, humor, eigenschappen of situaties worden in mijn beelden tot uitdrukking gebracht."
Louis La Rooy
LOUIS LA ROOY (1947) glaskunstenaar bij van Van Tetterode Glasobjekten BV Amsterdam. Louis La Rooy is gespecialiseerd in de uitvoering van monumentale kunstwerken in glas en staal en heeft ruim 35 jaar werkervaring bij Van Tetterode. Naast de uitvoering van zijn eigen projecten, voert hij werken uit in opdracht van kunstenaars en architecten. Louis studeerde aan de Rietveld Academie en de Rijksacademie in Amsterdam. Hij heeft vele jaren lesgegeven in applicatie- en smelttechnieken en heeft zijn werk geëxposeerd in binnen- en buitenland. Zijn werk is schilderachtig in felle kleuren met scherpe, bijna agressieve, accenten. De unieke sculpturen die ontstaan zijn wimpels, schalen en wandpanelen van fors formaat. Louis La Rooy heeft de eeuwenoude techniek “roll-up” letterlijk nieuw leven ingeblazen.